«خبرنگاهان» چه می‌خواهند؟

به گزارش خبرنگار آباجان به نقل از ایرنا، ۱۹ آگوست(بیست و نهم مرداد) در تقویم بسیاری از کشورهای جهان به عنوان «روز جهانی عکاسی» نام‌گذاری شد تا تلنگری باشد برای قدردانی از این «تصویرگران بی‌تصویر» که تلاش می‌کنند چیزی از لنز دوربینشان پنهان نماند و به تصویر کشیده شود، اما خودشان در پشت دوربین هستند و کمتر دیده می‌شوند.

در گام اول شاید به نظر برسد که هنگام وقوع رخدادی تلخ یا شیرین به هیچ چیزی جز سوژه عکس فکر نمی‌کنند، فقط برایش رسیدن به محل برای ثبت تصاویر و ماندگار کردن لحظات مهم است. اما کار این هنرمندان خبری فراتر از این برداشت‌های اولیه است.

مهم نیست هوا گرم و طاقت‌فرسا باشد یا سرد و استخوان‌سوز؛ مهم نیست که بیمه حوادث و تامین اجتماعی ندارند و ممکن است در انجام ماموریت خود دچار حادثه شوند و هر اتفاقی برایشان بیفتد. آن لحظه فقط به رسیدن به سر صحنه فکر می‌کنند.

یادمان نمی‌رود روزهایی که کرونا همه را خانه‌نشین و از هم دور کرده بود و در آن شرایط تماشای عکس‌ها بود که دلتنگی‌ها را تسلا می‌بخشید. آن عکس‌ها کار کسی نبود جز همین «خبرنگاهان»؛ بچه‌هایی که با احساس مسوولیت و نگاه حرفه‌ای به کار خود، وارد آن شرایط سخت قرنطینه‌ای شدند و رسالت کاری خود را بر سلامت ترجیح دادند.

یادمان نمی‌رود روزهایی که بیماران کرونایی در بیمارستان بدون همراه بستری می‌شدند و کادر درمان با مهربانی و دلسوزی از آنان مراقبت می‌کردند، در این شرایط عکاسان خبری خطرها را به جان می‌خریدند و برای به تصویر کشیدن زحمت‌های کادر درمان و آرامش‌بخشی به خانواده ها از محیط درمان و شرایط، به دل بخش کرونای بیمارستان‌ها می‌زدند.

صدای شاتر دوربین، زبان مشترک عکاسان خبری

عابد میرمعصومی یکی از عکاسان خبری سمنان در گفت و گو با خبرنگار آباجان به نقل از ایرنا می‌گوید: صدای عکاس خبری در جمع به گوش نمی رسد، ولی این از بی‌صدایی آنها نیست؛ چرا که تمام عکاسان خبری در جهان با یک زبان مشترک و رسا سخن می گویند؛ آنها با صدای موسیقی‌وار شاتر دوربین حضور خود را اعلام می‌کنند و با انتشار آثارشان حرف خود را می‌زنند.

وی ادامه داد: هر عکاس خبری به همان اندازه که عکاس است، باید متنی مملو از اطلاعات برای تصویر خود داشته باشد.

وی اضافه کرد: عکاس خبری یک مردم‌نگار و تاریخ‌نگار است و سعی دارد در شرایط مناسب زمانی هدف خود را به درستی انتقال می‌دهد. باید مطالعه‌ مردم‌شناسی و جامعه‌شناسی داشته و تاریخ را ورقی زده باشد و اگر می‌خواهد در جایگاه هنر عکاسی، تاثیر آثارش را دوچندان کند، بی‌تردید نیاز به بررسی و مطالعه هنرهای زیبا دارد.

میرمعصومی اظهار کرد: عکاسی خبری دشوار است و چیزی جز علاقه نمی‌تواند انگیزه ماندن و پویایی در آن را توجیه کند، هر چند این مساله نه تنها در مورد عکاسی خبری، برای هر پیشه‌ای که در دنیای پر زرق و برق امروز درآمد پایینی دارد و فرد از روی دلبستگی در آن ماندگارمی‌شود، صدق می‌کند.

خبرنگاه واقعی کیست؟

این عکاس جوان می‌گوید: به نظرم ورود به دنیای عکاسی خبری زمانی رخ می‌دهد که یک عکاس، درباره مسائل جامعه‌ خود دغدغه‌مند شود. شاید با گام برداشن در این راه بتواند مشکلی را حل کند و یا در موضوعی آگاهی‌بخش باشد. به همین خاطر عکاس خبری، بیش از اینکه یک هنرمند عکاس باشد، یک خبرنگار است و من به آن «خبرنگاه» می‌گویم.

وی ادامه داد: استقلال و آزادی ۲ بال برای پویایی عکاسان خبری است و بدون همراه داشتن این ۲، هدف معنوی او که راستی و صداقت است، خدشه‌دار می‌شود.

سختی‌های کار عکاسان خبری

وی اظهار کرد: عکاس خبری را باید بیش از هر جایگاه دیگر در رسانه آزاد گذاشت، زیرا او در حال حقیقی‌ترین ثبت ها برای تاریخ است. عکاسان خبری، همیشه تصاویری دیده‌نشده دارند که روزی از بایگانی آنها بیرون می‌آید. هر چند این مساله زمانی وجود دارد که با یک عکاس خبری به صورت حرفه ای برخورد شود و او بتواند تا جایی که می تواند آزادانه، بایگانی خود را از تصاویر مورد دغدغه‌اش پر کند.

میرمعصومی تصریح کرد: عکاس خبری به دنبال مردم‌نگاری و تاریخ‌نگاری است، اما برای مثال اگر تجمعی در جایی رخ دهد و حتی یک عکاس خبری شناخته شده با کارت شناسایی و رسانه ای خود وارد گود شود، نه تضمینی برای حفظ دوربین او و نه پشتوانه‌ای برای اثبات حرف‌هایش وجود خواهد داشت.

وی ادامه داد: اگر یک عکاس خبری به صورت آزاد در این راه قدم برداشت و مشکلی برایش پیش آمد، نه اهالی رسانه او را گردن می‌گیرند و نه خانواده‌اش.

این عکاس جوان سمنانی گفت: عکاسی خبری پیشه‌ای است که تنها با آن نمی توان از نظر اقتصادی گذر عمر کرد و همان دوربین پرهزینه به علت عکاسی پیوسته، پس از مدتی از کیفیت می‌افتد و در برنامه‌ها به ویژه سفر روسا و وزیران آسیب می بیند و پیشنهادی که در این راستا می‌توان داد این است که ساز و کاری از سوی رسانه‌ها ارایه شود تا دوربین‌های عکاسان خبری بیمه شود و شرایط برای اثبات خسارت به آن آسان باشد.

جای خالی انجمن عکاسان خبری در سمنان

علی ابک از عکاسان دیگر سمنان در گفت و گو با خبرنگار آباجان به نقل از ایرنا می‌گوید: یکی از مشکلات اصلی عکاس‌ها نبود هماهنگی بین دستگاه‌های اجرایی و گاه انتظامی و امنیتی از نظر شناختن عکاس‌های خبری برای استفاده آنها از مکان‌های مناسب برای کار عکاسی در آیین‌های مختلف مانند راهپیمایی‌ها و آیین‌های مناسبتی است که مانع کار عکاسان خبری است.

وی با اشاره به کم‌توجهی مسوولان فرهنگ و ارشاد اسلامی در حمایت از عکاسان خبری اظهار کرد: تا کنون حتی پیشنهاد نشده که عکاسان خبری مثلا ۱۰ عکس خود از اربعین را ارایه کنند تا مثلا نمایشگاهی از این آثار برپا شود.

وی نداشتن کانون یا انجمن عکاسان برای جمع کردن عکاس‌ها را از دیگر مشکلات پیش روی عکاسان خبری دانست و افزود: انتظار می‌رود عکاسان خبری دست کم یک بار در هر ماه یک دورهمی داشته باشند تا از تجربه‌های استادان استفاده کنند و یا دست‌کم هر ۶ ماه یه کارگاه آموزشی عکاسی برگزار شود.

عکس‌ را با لبخندها و تلخندها پذیرا باشیم

احمد امیراحمدی یکی دیگر از عکاسان جوان سمنان در گفت و گو با خبرنگار آباجان به نقل از ایرنا می‌گوید: عکاسی خبری یک کار دلی است، چرا که خروجی مالی ضعیف دارد.

وی با بیان اینکه تجهیزات عکاسی گران‌قیمت و به نرخ دلار است و به مرور زمان مستهلک می‌شود و در مقابل این هزینه‌ها حق‌الزحمه عکاس خبری اندک است، ابراز کرد: عکاسان خبری با عشق و علاقه خود این حرفه را برمی‌گزینند، اما بی‌مهری برخی مسوولان و دستگاه‌های اجرایی آنان را دل‌آزرده می‌کند، برای مثال برخی دستگاه‌های اجرایی نشست خبری برگزار می‌کنند و در این نشست‌ها عکاسان خبری را نمی‌بینند.

این عکاس جوان تاکید کرد: عکاس و خبرنگار مکمل کار یکدیگر هستند و نباید در نشست‌ها و دعوت‌ها بین آنان تفاوتی قائل شد.

وی اضافه کرد: انتظار می‌رود مسوولان با عکاسان روراست و صادق باشند، وقتی خبر خوبی در راه باشد مسوولان دوست دارند دیده شوند و داخل تصویر حضور داشته باشند، اما وقتی حادثه تلخی از جمله ریزش معدن، تصادف و یا حادثه برخورد قطار رخ می‌دهد، از ورود عکاسان جلوگیری می‌کنند و در مقابل عکاسان جبهه می‌گیرند.

امیراحمدی بیان کرد: عکاسان خبری برای ثبت تصویر باید در محل سوژه حاضر شوند و در برخی مواقع ساعت‌ها وقت بگذارند. در بیشتر موارد عکاسان با تجهیزات شخصی خود عکس می‌گیرند و رسانه‌ها برای آنان تجهیزاتی تامین نمی‌کنند، بر این اساس، انتظار می‌رود دست‌کم در زمینه تامین تجهیزات کمک‌های مالی در نظر گرفته شود.

این عکاس جوان گفت: نداشتن بیمه، نداشتن کارت شناسایی و یا تمدیدنشدن آن، از دیگر مشکلات عکاسان خبری است که آنان را در پوشش برنامه‌ها دچار مشکل می‌کند و انتظار می‌رود رفع این مشکل مورد توجه قرار بگیرد.

مسوولان عکاسان خبری را دریابند

بهناز نصرتی مدرس عکاسی، عکاس خبری و همسر امیراحمدی نیز در گفت و گو با خبرنگار آباجان به نقل از ایرنا می‌گوید: عکاسی خبری چالش‌های زیادی دارد و تنها علاقه است که فرد را در این حرفه نگه‌می‌دارد؛ چرا که عکاسی در بخش‌های دیگر جذابیت‌های مالی بیشتر و چالش کمتر دارد، اما بعضی عکاس‌ها با وجود توانایی‌هایشان، عکاسی خبری را انتخاب می‌کنند.

وی اضافه کرد: عکاس خبری برای تهیه تصویر و انجام کارش باید با هزینه شخصی در محل سوژه حاضر شود، بیمه تامین اجتماعی ندارد، دستمزد پایینی دارد و در کنار تمامی این موارد، گاهی برخورد نامناسب مسوولان در مواجه با آنان برای انجام کار حرفه‌ای رسانه‌ای حکم نمک روی زخم را دارد.

وی ادامه داد: نادیده‌گرفتن سختی‌ها و تلاش‌های عکاسان خبری از عوامل استقبال کم جوانان به این بخش از عکاسی است. در نظر گرفتن بسته‌های حمایتی مسوولان می‌تواند در افزایش تعداد علاقه‌مندان به عکس خبری کمک کند.

این مدرس عکاس خبری بیان کرد: عکاسان خبری در کشور و به ویژه استان سمنان کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند و به اهمیت عکس توجه ندارند.

ضرورت ارتقای آگاهی مسوولان از اهمیت عکاسی خبری

مسعود محقق یکی دیگر از عکاسان خبری سمنان می‌گوید: ضعف آگاهی و شناخت مسوولان به حرفه عکاسی خبری در سمنان لطمه می‌زند و انتظار می‌رود آگاهی نسبت به اهمیت عکاسی خبری در بین مسوولان تقویت شود.

وی ادامه داد: برخورد نامناسب با صنف عکاسان خبری در برخی برنامه‌ها ریشه در ضعف شناخت و آگاهی نسبت به اهمیت این حرفه دارد.

این عکاس خبری سمنان افزود: برخوردهایی از جمله اجازه ندادن برای عکاسی و یا محدود کردن عکاس، در شرایطی که عکاس خبری وابسته به یک رسانه و دارای کارت خبرنگاری و مجوز فعالیت است، مساله ای آزاردهنده است.

وی اضافه کرد: مشکلات عکاسان خبری در نشست‌های مختلف گزارش می‌شود و همیشه پیشنهاد می‌دهم یک روز مسوولان در برنامه مهمی که دارند عکاس خود را با خودشان نبرند و هیچ عکسی هم از آن گرفته نشود، چطور می‌توانید فعالیت و دستاورد سازمان خود را رسانه‌ای کنید؟ نوشتار جای خود، اما عکس مکمل خبر و سند تصویری رویداد است که اهمیت کار را نشان می‌دهد.

پرداخت نشدن حق‌الزحمه عکاسان خبری سمنان طبق تعرفه

محقق از نبود امنیت شغلی، نبود درآمد کافی و پرداخت نشدن حق‌الزحمه عکاسان خبری سمنان طبق تعرفه گلایه کرد و افزود: دریافتیِ عکاسان خبری از حقوق پایه یک کارگر مطابق با قانون کار کمتر است.

وی اظهار کرد: تعرفه عکاسی خبری توسط انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی تعریف شده است، اما دستمزد عکاسان خبری طبق تعرفه پرداخت نمی‌شود و مسوول دستگاه اجرایی و یا رسانه قیمت‌ها را بالا می‌داند به طوری که برای آنها صرفه اقتصادی ندارد.

وی تاکید کرد: نیاز است معاونت مطبوعات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و اداره‌کل فرهنگ و ارشاد اسلامی از رسانه‌ها بخواهند که خرید محصول عکاسان خبری طبق تعرفه باشد تا هزینه‌های این حرفه جبران شود.

به گفته وی، عکاسان خبری در تهران شرایط بهتری نسبت به شهرستان‌ها دارند و در حق عکاسان خبری در شهرستان‌ها به ویژه سمنان اجحاف می‌شود و انتظار می‌رود شاغلان این حرفه بیش از پیش مورد توجه قرار بگیرند.

این عکاس خبری سمنان اظهار کرد: قیمت تجهیزات عکاسی بسیار بالا است و روزانه تغییر می‌کند. درآمد عکاس خبری متناسب با این قیمت‌ها نیست.

وی اضافه کرد: تجهیزات گران‌قیمت و دستمزد اندک مانع از به‌روزرسانی تجهیزات و ارتقای کیفیت حرفه عکاسی خبری است و انتظار می‌رود نگاه ویژه و پرداخت تسهیلات مناسب برای عکاسان خبری برای به‌روزرسانی تجهیزات درنظر گرفته شود.

آسیب دوربین در سفرهای رسمی مسوولان کشوری

محقق بیان کرد: در سفر شهید آیت‌الله رئیسی به سمنان در فروردین ۱۴۰۳ برای گرفتن عکس‌های خبری سوار بر نیسان حامل عکاسان و تصویربرداران بودم که زمین خوردم و ضربه به دوربین موجب آسیب به لنز دوربین شد. به دلیل گرانی تجهیزات هنوز نتوانسته‌ام برای تعمیر دوربینم اقدام کنم.

این عکاس خبری از اداره‌کل فرهنگ و ارشاد اسلامی، استانداری و دولتمردان خواست عکاسان خبری به ویژه در استان‌ها را ویژه ببینند و در زمینه پرداخت حق الزحمه عکاسان خبری طبق تعرفه، و تسهیلات برای خرید تجهیزات و بیمه شدن آنان همراهی کنند.

به گزارش خبرنگار آباجان به نقل از ایرنا، ۱۹ آگوست(بیست و نهم مرداد) به مناسبت اختراع داگرئوتایپ «روز جهانی عکاسی» نامگذاری شده است. داگرئوتایپ یا داگرئوتیپ( daguerréotype ) نخستین روش موفق در ثبت عکس‌های دایمی و استفاده تجاری از عکاسی است. این روش را لوئی داگر مخترع و عکاس فرانسوی به همراه ژوزف نیسه فور نیپس در سال ۱۸۳۷ میلادی اختراع کرد.