خوش باد دل ما که گرفتار حسینیم

به گزارش خبرنگار فرهنگی آباجان به نقل از ایرنا، سوگواره ادبی «کشته اشک ها» با حضور جمعی از اهالی اندیشه و ادب کشورهای ایران، افغانستان، پاکستان و هندوستان در شامگاه جمعه ۲۲ تیر مصادف با شب هفتم ماه محرم الحرام و در آستانه تاسوعا و عاشورای حسینی به میزبانی گروه بین المللی هندیران به صورت وبیناری برگزار شد. در این سوگواره هر یک از شاعران وصف حال سیدالشهدا(ع) و خاندان عصمت و طهارت را در قالب کلمات و ابیات بیان کردند.

یکی به حضرت رقیه متوسل شد و گفت «امشب برای خاطر طفل سه ساله ام، یک سینه ریز، خوشه پروین بیاورید»؛ یکی به رباب همسر امام حسین(ع) اقتدا کرد و گفت
«چگونه خشک شود چشمه ای که جوشان است؛ تمام سال دو چشم رباب گریان است» دیگری هم گفت «بزرگ فلسفه گریه رباب این است؛ بدون عشق حسین زندگی چه ننگین است»
شاعری دیگر شرح حال حضرت علی اکبر را اینگونه داد «اکبر که رفت، سینه ارباب تنگ شد؛ با رنج و غصه، روح دعا ریخت بر زمین»، دیگری گفت «این دولت عشق است و ہه هر کس ننماید؛ خوش باد دل ما که گرفتار حسینیم» و شاعری دیگر اینگونه سرود که «هزاران دل مسیحایی شود با ذکر نامت؛ همین که روضه خوان در مجلس تو دم بگیرد».

سید تصور مهدی شاعر پارسی زبان هند در این نشست به عزاداری مردم هند در ایام محرم پرداخت و گفت: در کشور ما هندوستان، همه جا چه در شهرها و چه در روستاها به گونه‌های مختلف مراسم عزاداری سیدالشهدا برگزار می‌شود. از نکات قابل توجه اینکه در هندوستان ایام عزاداری منحصر به دو ماه محرم و صفر نیست و به تاسوعا و عاشورا محدود نمی شود بلکه تا هشتم ربیع الاول یعنی دو ماه و هشت روز ادامه دارد و در این مدت هر روز به گونه‌های مختلف مانند مرثیه، سخنرانی، روضه، نوحه، هیات و راهپیمایی، مراسم برگزار می‌شود.

استاد کالج اورینتال پتنای هند افزود: شیعیان هند برای عزاداری و شعائر حسینی احترام بسیاری قائل هستند. اگر به حسینیه می روند و یا در راهپیمایی شرکت می‌کنند، چه در زمستان و چه در تابستان مسیر راهپیمایی را با پای برهنه طی‌ می کنند.

وی گریزی هم به عزاداری اهل تسنن و هندوها در این کشور ۷۲ ملت زد و گفت: میان عامه مسلمانان هند، عید فطر و عید قربان اهمیت بسیاری دارد ولی بعضی مکان ها دیدم کسانی که در بیرون از منزل زندگی می‌کنند حتی در عید هم به خانه خود نمی روند ولی در دهه اول محرم حتماً به خانه شان برای شرکت در مراسم عزا می‌آیند و در امام بارگاه (حسینیه) به تعزیه می پردازند.

استاد کالج شرق شناسی در پتنا افزود: هندوها نیز برای ماه محرم احترام قائل هستند و ارادت ویژه‌ای به سرور آزادگان جهان امام حسین(ع) دارند. در بعضی از نقاط هند هندوها در خانه هاشان برای امام حسین (ع) مراسم برگزار می‌کنند، علم ابوالفضل (ع) را برپا می کنند و در هیات های عزاداری شرکت می‌کنند. در روستای زادگاه بنده یعنی روستای پیغمبر پور کلهوا که از توابع شهر مظفرپور در ایالت بیهار هند است، از دوران کودکی شاهد بود که در روز عاشورا هر سال وقتی با هیات راه می‌رویم، بانوان هندو زیر پاهای عزادارن حسینی آب می‌ریزند تا پاهای عزاداران از شدت آفتاب نسوزد. همچنین کنار شبیه تابوت امام حسین و علم ابوالفضل آب می‌ریزند و این سنت در نقاط مختلف هند دیده می‌شود که یک نوع احترام به عزاداران امام حسین و شعائر حسینی است.

وی افزود: در هند خانم‌هایی که به تازگی بچه‌دار شده اند، روز عاشورا در کوزه ای شیر می‌آورند و به حسینیه می دهند. وقتی از آنها پرسیده می‌شود این شیر برای چیست می‌گویند حسین بابا علیه السلام یک بچه ۶ ماهه داشت که خیلی تشنه بود و سه روز شیر هم نخورده بود. این شیر به نیت آن طفل خردسال و تشنه لب امام حسین (ع) است.

در این سوگواره شاعران و هنرمندانی همچون ایرج قنبری، محمد علی یوسفی، نغمه مستشار نظامی، صامره حبیبی، آمنه آل اسحاق، خدیجه دیلمی، سمانه خلف زاده، نیره جهانشاهی، و صبا فیروزی حضور داشتند. برخی از اشعار ارائه شده در این محفل به قرار ذیل است.

علیرضا قزوه

از دست رفته دین شما، دین بیاورید!/ خیزید، مرهم از پی تسکین بیاورید!

دست خداست، این که شکستید بیعتش/ دستی خدای گونه تر از این بیاورید!

وقت غروب آمده، سرهای تشنه را/ از نیزه های بر شده، پایین بیاورید!

امشب برای خاطر طفل سه ساله ام/ یک سینه ریز، خوشه پروین بیاورید!

گودال، تیغ کَند، سنان های بی شمار/ یک ریگزار، سفره چرمین بیاورید!

سرها ورق ورق، همه قرآن سرمدی ست!/ فالی زنید و سوره یاسین بیاورید!

رضا عبداللهی

دل من تا قیامت باحسین است/ نمی ترسم زدشمن تا حسین است

مرا باخویشتن تنها گذارید/ دلم مشغول ذکر یا حسین است

سید مسعود علوی تبار

حا و سین و یا و نون یعنی تب سرخ حروف/ ناله تبدار دل از مطلب سرخ حروف

نغمه سرخ لبانم عشق و خون و تشنگی است/ می تراود واژگانم از لب سرخ حروف

مذهبم فتوا به عین و شین و قافم داده است/ تا ابد پاینده ام بر مذهب سرخ حروف

کوثر خون است و جوش شین و ها و یا و دال/ تشنه کامم تا ابد بر مشرب سرخ حروف

وصفی از معشوق من چون کوکب دُرِّی بود/ واژه مصباح گردد کوکب سرخ حروف

جمله ای تا منعقد گردد به عاشورای عشق/ واژگانی پر فروغم در شب سرخ حروف

نجمه پور ملکی

کسی گمان نکند ناله می شود تعطیل/ بساط روضه هر ساله می شود تعطیل

کسی گمان نکند چشممان کم از دریاست/ رباب، مرجع تقلید چشم نوکرهاست

چگونه خشک شود چشمه ای که جوشان است/ تمام سال دو چشم رباب گریان است

بیا سویق ربابی دوباره گرداندند/ که دیده های جهان را دوباره گریاندند

مسیر خانه عشقی که گفته اند اینجاست/ سویق روضه ما را بنوش، جان افزاست

بیا به عشق سه واژه علی … رباب و آب/ بیا که شربت ما خانگی است اما ناب

بزرگ فلسفه گریه رباب این است/ بدون عشق حسین زندگی چه ننگین است

سید تصور مهدی (هندوستان)

محرم شد به یاد کربلائیم/ به دنبال مراد کربلائیم

مدام از کربلای عشق گوییم/ غلام خانه زاد کربلائیم

ام البنین بهرامی

گفتم حسین، قافیه ها ریخت بر زمین/ باران غم بدون صدا ریخت بر زمین

چشم به خون نشسته من یادش اوفتاد/ نزدیک عصر، خون خدا ریخت بر زمین

وقتی که آفتاب دو تا شد میان ظهر/ از ابرِ سرخ، اشک عزا ریخت بر زمین

از کام کوفیان که وفا را ندیده اند/ یک عمر، درد و وا اَسَفا ریخت بر زمین

اکبر که رفت، سینه ارباب تنگ شد/ با رنج و غصه، روح دعا ریخت بر زمین

قاسم که رفت در دل میدان و برنگشت/ از عرش، تشت سبز حنا ریخت بر زمین

بعد از شکستن سرِ سقا و قطع آب/ انگار کوه جود و سخا ریخت بر زمین

تیر سه شعبه آمد و در قتلگاه عشق/ چشم قضا و دست رضا ریخت بر زمین

با تیر اشقیای زمان در رکاب یار/ خونی عزیز از شهدا ریخت بر زمین

شب شد تمام دشت وَ دنیا به خویش دید/ هفتاد و دو اصول بقا ریخت بر زمین

وقتی سر حسین به نیزه جلوس کرد/ بی شک ستون کرب و بلا ریخت بر زمین

علی مزمل لاهوری (پاکستان)

ما نوحه گر سوگ علمدار حسینیم/ صد شکر خدا را که عزادار حسینیم

جز جرعه ای از جام غم مهر حسینی/ ما هیچ نخواهیم که بیمار حسینیم

جن و ملک و حوری و غلمان همه دانند/ دلدار حسین است وَ ما یار حسینیم

یارب دل ما واله عطری زحسین است/ با جمله مستان همه غمخوار حسینیم

این دولت عشق است و ہه هر کس ننماید/ خوش باد دل ما که گرفتار حسینیم

فاطمه عارف نژاد

صدا شدی و صدایت هزار واحه سفر کرد/ هزار معرکه دید و هزار کوفه خطر کرد

صدا شدی و صدا از گلو بریده برآمد/ صدا شدی و صدا در سکوت تیغ اثر کرد

به نیزه تکیه زد، از راه‌ مستقیم سخن گفت/ سوار باد شد، از کوچه‌های فتنه گذر کرد

صدات خیمه به خیمه، صدات خانه به خانه/ گذشت و سینه‌زنان را برای روضه خبر کرد

صدات بیرق هل من مُعین به بام شفق زد/ صدات یک‌تنه شب را به خون کشاند و سحر کرد

صدات در همه‌جا، در تمام پهنه تاریخ/ درون بتکده‌ها چرخ خورد و کار تبر کرد

به داد کوخ‌نشیان رسید و سنگ بنا شد/ بنای کاخ ستم را به لحظه زیر و زبر کرد

و هرکجا که شهیدی… صدات در جریان بود/ و هرکجا که یزیدی… صدات سینه سپر کرد

و هرکجا که به بن‌بست خورد راه تکامل/ صدات معجزه تازه‌ای برای بشر کرد

صدا شدی و صدایت هزار حنجره جوشید/ صدا شدی و صدایت هزار واحه سفر کرد

میترا ملک محمدی

ای آفتاب، ای غزل زندگانی‌ام/ ای پیرهن دریده، گل ارغوانی‌ام

با هر طلوع نام تو تکرار می‌شود/ عشق شماست خیمه زده بر جوانی‌ام

پرچم به پرچم آمده ام مجلس عزا/ نزدیک می شوم به تو این هم نشانی‌ام

آری، شما به بنده‌ خود لطف داری‌ و/ تا پای روضه‌های خودت می‌کشانی‌ام

با محرمان آل‌عبا تا طواف عشق/ در مجلس عزای خودت می‌نشانی‌ام

عطر اذان توست به صحرا وزیده‌ است/ آقا بگو مرا به حرم می‌رسانی‌ام؟

سیده کبری حسینی بلخی(افغانستان)

جغرافیای چهره تو از همه سر است/ در وصف تو غزل ننویسیم بهتر است

شاعر چگونه وصف تواند تو را به شعر؟/ خورشیدگونه‌ای و جهانت منور است

باغی که اصل و ریشه آن آسمانی است/ نخلی که آب و دانه‌اش از حوض کوثر است

رفتی به قتلگاه و پدر، دیده دوخته/ در قد و قامتی که شبیه پیمبر است

یکباره شور و ولوله در دشمنان فتاد/ شیری که پا گذاشته در صحنه، اکبر است

دورش تمام حلقه آهن کشیده شد/ انگشتر عقیق که از کان دیگر است

از خیمه‌گاه، عمه بیچاره دیده بود/ قرآن روشنی که به صد برگ پرپر است

سید اعلا امیری (افغانستان)
چون‌ هلال تازه‌ ماه محرم می‌شود/ با تمام وسعتش دنیا پر از غم می‌شود

آه می‌گردد زمین با لایه‌های بی‌شمار/ هفت بام آسمان انگار پرچم می‌شود

می‌نشیند بر رخ آینه‌ها سنگِ غبار/ چهره‌ گل ناودان اشک شبنم می‌شود

قاصدک با بیرق تاریک می‌آرد خبر/ ذره ذره تیره پوش فصل ماتم می‌شود

بس که سنگین است اندوه حسین فاطمه/ شانه‌ هرقله‌ زیر دیدنش خم می‌شود

می‌رسد در نینوا از راه وقتی کاروان/ همسفر تا شام آخر اهل عالم می‌شود

راه می‌افتد فرشته سینه زن دور بهشت/ نوحه‌خوان این سرا فرزند آدم می‌شود

سارا عبداللهی فر

کبوتر نقش غم بر ماه دارد/ هزاران آیه شرح آه دارد

برای حنجر عطشان اصغر/ به چشمش بارشی ناگاه دارد

فرزانه قربانی

محرم آمده تا بارش نم نم بگیرد/ و از چشمان سرخ لاله ها شبنم بگیرد

هزاران دل مسیحایی شود با ذکر نامت/ همین که روضه خوان در مجلس تو دم بگیرد

به غیر از بوسه بر شش گوشه تسکینی ندارد/ دلی که در میان خیمه های غم بگیرد

نسیمی که مشرَف می شود در روضه هایت/ سراغ عطرتان را باید از پرچم بگیرد

به جوش آورده او را خون تو، از خود چه دارد؟/ خدا وقتی غمت را از دل زمزم بگیرد

به مقصد می رسد بادی که راهش را بلد نیست/ اگر موی پریشان تو را محکم بگیرد

چگونه باید از داغت بگریم کشته اشک؟/ که جای زخم را بر پیکرت مرهم بگیرد

آسیه مراد پور

پر می زند این دل به هوایی که ندانم/ آن را به چه ترفند به جایش بنشانم

پر می زند و می رود آن جا که بخواهد/ عمری ست که بی دل … پِیِ دیوانه روانم

این بار دلم پر زده تا کوی مدینه/ تا حادثه آتش و میخ و در و سینه

تا اشکِ حسین و حسن و زینب و کلثوم/ تا… غیرتِ کَت بسته از آن آتشِ کینه

پر زد دلم آهسته به کنجی که حسن داشت/ جای قدمِ فاطمه… یک خاطره می کاشت

زینب تَهِ هر خاطره زد بوسه ، حسین از…./ عطری که به جا مانده از آن خاطره برداشت

با بوسه زینب… دلم انگار پریشان/ رفت از درِ آن خانه به یک گوشه میدان

تا… بوسه زند طبقِ وصیّت به گلوی/ محبوبِ خدا ، خواهرِ او ، با لبِ عطشان

یک گوشه تهِ خیمه ، رباب از نفس افتاد/ آن قدر علی را که به گهواره تکان داد

لب های تَرَک خورده ی دُردانه که می زد/ بر خشکیِ لب های پدر… یکسره فریاد

یک غیرتِ رنجیده از آن مصلحتِ کار/ شد شاهدِ هر لحظه آن با تنِ تب دار

با مُهرِ سکوتی که به فریاد کشانده/ مظلومیّتِ آلِ علی در صفِ پیکار

یک سوی دگر… فاطمه بر خاک نشسته/ بر سینه و بر سر زده با دستِ شکسته

با وا اَسَفا زیر و زِبَر کرده جهان که… / چشمانِ تماشا به حقیقت شده بسته

رگ های بریده شده با بوسه خواهر/ تکرارِ همان بوسه شد از جانبِ مادر

یک بوسه… که تأیید شد از مِهرِ ولایت/ یک بوسه که مُهری شده بر باورِ باور

این بار…. دلم… گوشه بین الحرمین است/ آن جا که ابوالفضل، نگاهش به حسین است

این دل… نه از آنجا به خدا پر نزند باز/ دلبسته و دیوانه ما بینِ دو عین است

لیلی حضرتی

زخمی ترین پرنده دشت بلا سلام/ ای سوخته ترین غزل کربلا، سلام

آتش نشسته بر دلتان در مسیر آب/ امشب به چشم خیمه نشین شما سلام

سمت تمام قافله ها زخم بسته اند/ آئینه دار ماه سر نیزه ها، سلام

تا آسمان هفتم غم می رود دلم/ بر شانه های خسته تا ناکجا سلام

اینجا به خون نوشته آئین آب ها/ بر کودکان تشنه ولی بی صدا، سلام

زخم تمام حنجره ها قسمت دلم/ امشب هزار بار به آقا، جدا، سلام