عوارض مرگبار انزوای اجتماعی برای سالمندان مبتلا به انسداد مزمن ریه

به گزارش گروه علمی آباجان به نقل از ایرنا از وبگاه مِدیکال اِکسپرس، انسداد مزمن ریه (COPD)، یک بیماری مزمن التهابی ریه است که مسیر جریان هوای ریه‌ها را مسدود می‌کند. علائم آن شامل مشکلات تنفسی، سرفه، تولید موکوس (خلط) و خس‌خس است.

پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا، سانفرانسیسکو و دانشگاه آلاباما در آمریکا دریافتند میان انزوای اجتماعی و افزایش مرگ‌ومیر در میان افراد مسن مبتلا به بیماری انسداد مزمن ریه، ارتباط وجود دارد.

انزوای اجتماعی حالتی است که فرد تماس اجتماعی محدودی دارد یا هیچ‌گونه تماس اجتماعی ندارد. پژوهش‌های قبلی نشان داده بود که این حالت در افراد مسن ۶۵ سال به بالا با بیماری‌ها و مرگ‌ومیر مرتبط است.

تقریباً از هر پنج فرد مبتلا به انسداد مزمن ریه، یک نفر انزوای اجتماعی را تجربه می‌کند. افزایش انزوا ممکن است حاصل ویژگی‌های این بیماری از جمله تنگی نفس و کاهش عملکرد فیزیکی باشد که ممکن است مشارکت اجتماعی عادی روزمره را خسته‌کننده کند.

در این پژوهش اطلاعات مربوط به سلامت هزار و ۲۴۱ بزرگسال ۵۱ ساله به بالا را که مبتلا به انسداد مزمن ریه بودند، در فاصله زمانی ۲۰۰۶ تا ۲۰۲۲ بررسی شد. مقیاس پژوهشگران برای اندازه‌گیری انزوای اجتماعی، عبارت‌ بود از تجرد، تنها زندگی کردن، نداشتن ارتباط اجتماعی با فرزندان، خانواده یا دوستان و مشارکت نداشتن در امور اجتماعی.

پژوهشگران معتقدند انزوای اجتماعی بیماران باعث می‌شود آن‌ها حمایت ضروری و لازم را برای مدیریت بیماری به‌ویژه پس از بستری شدن در بیمارستان یا اقامت در بخش مراقبت‌های ویژه، که در آن حمایت‌های پیگیرانه نقشی مهم در بهبود و مدیریت بیماری دارد، دریافت نکنند و این موضوع خطر مرگ‌ومیر را افزایش می‌دهد.

پژوهشگران توصیه می‌کنند در پژوهش‌های آتی، راهبردهایی برای کاهش انزوای اجتماعی این بیماران و تأثیر آن بر سلامت آن‌ها بررسی شود.