تحلیل | تغییر پول ملی آرژانتین در سال ۱۸۸۱

گروه اقتصادی خبرگزاری آباجان به نقل از تسنیم؛ پرونده “باجِ باجه”؛ بخش ۱۸۶ __ اواخر قرن نوزدهم، آرژانتین با یکی از چالش‌برانگیزترین دوره‌های اقتصادی خود روبه‌رو بود. این دوره به دلیل فشارهای داخلی و خارجی بر اقتصاد این کشور، نوسانات شدید بازارهای جهانی و ناکارآمدی سیاست‌های اقتصادی، به نقطه عطفی در تاریخ اقتصادی آرژانتین تبدیل شده است. دولت در این زمان تصمیم گرفت برای مقابله با بحران‌های اقتصادی، واحد پولی جدیدی معرفی کند. تغییر واحد پولی در سال ۱۸۸۱ و ایجاد «پزوی طلایی» یکی از برجسته‌ترین تلاش‌ها برای مدیریت بحران‌های اقتصادی بود. در یادداشت حاضر به بررسی زمینه‌های این تغییر، اقدامات دولت، تبعات و نتایج، و چالش‌های پیش‌روی این سیاست می‌پردازیم.

در این زمینه بیشتر بخوانید

+ «حذف ۴ صفر پول ملی» در ایران و تجربه ۴۸ کشور

+تجربه حذف صفر از پول ملی جمهوری آذربایجان در ۲ زمان متفاوت

+بررسی سیاست تغییر پول ملی آرژانتین در سال ۱۸۲۶

زمینه‌ها: اقتصاد متلاطم و تک‌ساحتی و وابسته؛ و بحران‌های فراملی

الف) ساختار نامنسجم و وابستگی شدید به کشاورزی و صادرات

آرژانتین در اواخر قرن نوزدهم عمدتاً یک اقتصاد کشاورزی داشت و بخش بزرگی از درآمد ملی آن وابسته به تولید و صادرات محصولات کشاورزی بود. محصولاتی مانند گندم، ذرت و گوشت گاو به بازارهای بین‌المللی، به‌ویژه اروپا، صادر می‌شدند. انگلستان به‌عنوان بزرگ‌ترین شریک تجاری آرژانتین، سهم عمده‌ای در واردات این محصولات داشت. در این دوره، انگلستان به دلیل رشد شهرنشینی و انقلاب صنعتی، تقاضای بالایی برای مواد غذایی وارداتی داشت که آرژانتین با زمین‌های حاصلخیز و تولید ارزان، تأمین‌کننده‌ای ایده‌آل برای این کشور به شمار می‌رفت. حفظ کیفیت محصولات صادراتی، به‌ویژه گوشت، که باید مسیر طولانی تا اروپا را طی می‌کرد، با استفاده از روش‌های نوین نگهداری نظیر سردخانه‌های دریایی و حمل‌ونقل ویژه، آرژانتین موفق شد کیفیت محصولات را حفظ کند.

دولت آرژانتین در این زمان از سیاست‌های مالی و پولی نامنسجم رنج می‌برد. انتشار بی‌رویه اسکناس بدون پشتوانه موجب افزایش نرخ تورم شد و اعتماد عمومی به سیستم پولی را کاهش داد. فقدان یک واحد پولی پایدار و تنوع ارزهای موجود در بازار نیز به پیچیدگی‌های مبادلات اقتصادی دامن زد.

ب) بحران‌های جهانی و تأثیر آن بر آرژانتین

بحران اقتصادی جهانی اواخر قرن نوزدهم ناشی از کاهش قیمت کالاهای کشاورزی، نوسانات بازارهای مالی، و مشکلات ساختاری در تجارت بین‌المللی ایجاد شد. این بحران باعث کاهش شدید قیمت محصولات آرژانتینی در بازارهای جهانی و افت درآمد صادراتی این کشور شد. علاوه بر این، کاهش تقاضای اروپایی‌ها به دلیل رکود اقتصادی و افزایش هزینه‌های حمل‌ونقل، فشار بیشتری بر اقتصاد آرژانتین وارد کرد. بطور مشخص، در دهه ۱۸۷۰ و اوایل دهه ۱۸۸۰، کاهش قیمت محصولات کشاورزی در بازارهای جهانی و رقابت فزاینده از سوی کشورهای تازه صنعتی‌شده، موجب افت شدید درآمدهای دولت آرژانتین شد. این وضعیت، کسری بودجه و افزایش بدهی‌های خارجی را به دنبال داشت و دولت را مجبور به بازنگری در سیاست‌های اقتصادی کرد.

معرفی پزوی طلایی

در مواجهه با بحران‌های اقتصادی، دولت تصمیم به معرفی واحد پولی جدیدی به نام «پزوی طلایی» گرفت. این واحد پولی بر پایه استاندارد طلا تعریف شد و هدف آن ایجاد ثبات در بازار و کاهش تورم بود. پزوی طلایی به دلیل پشتوانه طلا، اعتماد عمومی را جلب کرد و ارزش پایدارتری نسبت به پول‌های قبلی داشت. پزوی طلایی با پشتوانه مشخصی از طلا تعریف شد که قابلیت تبدیل‌پذیری به طلا را فراهم می‌کرد. این اقدام موجب تقویت اعتماد عمومی به پول ملی شد و از انتشار بی‌رویه اسکناس جلوگیری کرد. بانک‌های مرکزی نیز نظارت بیشتری بر ذخایر طلا و انتشار پول اعمال کردند.

اصلاحات ساختاری

همزمان با معرفی پزوی طلایی، دولت اقدام به کاهش هزینه‌های عمومی، کنترل واردات غیرضروری و جذب سرمایه‌گذاری خارجی کرد. بانک ملی آرژانتین (Banco Nacional) نیز نقش کلیدی در مدیریت این تغییرات ایفا کرد. قوانین جدیدی تصویب شد که به دولت اجازه داد سیاست‌های پولی خود را با استانداردهای بین‌المللی هماهنگ کند.

تبعات و نتایج: تأثیرات کوتاه‌مدت و بلندمدت

در کوتاه‌مدت، معرفی پزوی طلایی به کاهش نرخ تورم و بازگشت ثبات نسبی به بازارهای مالی کمک کرد. این واحد پولی توانست اعتماد تجار و سرمایه‌گذاران را جلب کرده و فعالیت‌های اقتصادی را بهبود بخشد. تجارت بین‌المللی نیز با استفاده از پزوی طلایی روان‌تر شد.

اما با وجود تأثیرات مثبت اولیه، اقتصاد آرژانتین با فقدان تنوع تولید و وابستگی به واردات کالاهای صنعتی مواجه بود. این مشکلات ساختاری موجب شد که سیاست‌های پولی نتوانند بطور کامل مؤثر باشند. با این وصف، معرفی پزوی طلایی نتوانست تمام مشکلات اقتصادی کشور را حل کند. وابستگی شدید به صادرات و کاهش مستمر قیمت محصولات کشاورزی، همچنان فشارهای اقتصادی را حفظ کرد. آرژانتین به دلیل عدم تنوع در تولید و وابستگی به واردات کالاهای صنعتی، و همچنین ناآرامی‌های سیاسی در داخل کشور و تغییرات مکرر در دولت، و نهایتاً نبود هماهنگی بین سیاست‌های پولی و مالی، نتوانست پایداری اقتصادی لازم را به دست آورد.

جمع‌بندی

تغییر پول ملی آرژانتین در سال ۱۸۸۱ و معرفی پزوی طلایی، تلاشی جدی برای مقابله با بحران‌های اقتصادی بود. اگرچه این تغییر در کوتاه‌مدت نتایج مثبتی همچون کاهش تورم و بازگشت ثبات نسبی به همراه داشت، اما در بلندمدت نتوانست چالش‌های ساختاری اقتصاد آرژانتین را حل کند. وابستگی به صادرات و آسیب‌پذیری در برابر نوسانات بازارهای جهانی، همچنان مشکلات اصلی اقتصاد این کشور باقی ماند.

انتهای پیام/