پای صحبت‌های یک گوینده قدیمی/در «قصه ظهر جمعه» چه خبر است؟

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری آباجان به نقل از تسنیم، «قصه ظهر جمعه» از برنامه‌های شاخص رادیو ایران است که سال هاست ظهرهای جمعه با هدف روایت قصه ها و افسانه های ایرانی پخش می شود. برنامه‌ای که مخاطب را با قصه‌‌های متون کهن و کلاسیک مثل مثنوی، منطق الطیر، شاهنامه و … همراه می‌کند.

اگر اغراق نشود، «قصه ظهر جمعه» یکی از برنامه های پرطرفدار رادیوست. «قصه ظهر جمعه» برنامه‌ای بود که توسط فضل الله مهتدی معروف به (صبحی) از بدو تاسیس رادیو در سال ۱۳۱۹ پایه گذاری شد و پس از اخبار سراسری و تنها با یک هفته تأخیر نسبت آن، قدیمی‌ترین و بادوام‌ترین برنامه رادیو در ایران است که در طول سالیان متمادی راویان متعددی همچون فضل‌الله مهتدی، علی جواهر کلام، ایرج گلسرخی، حمید عاملی، مصطفی موسوی گرمارودی، رضا رهگذر، مریم نشیبی و علی عابدی به خود دیده است.

آرم این برنامه، یکی از خاطره‌انگیزترین موسیقی ها و آرم های برنامه های رادیویی برای شنوندگان قدیمی این رسانه است؛ به طوری که برای آنان نوعی حالت نوستالژیک پیدا کرده است.

همه ما بچه‌های دیروز و امروز با قصه‌گویی بزرگ شده‌ و با قهرمانان قصه به رویاهای‌مان سفر کرده‌ایم، رویاهایی که تمام‌شدنی نیستند. رویاهایی که خودمان را در سرزمین‌هایی پر از گل و درخت و… تصور می‌کردیم. به همین دلیل وقتی صحبت از قصه می‌شود که بزرگ‌ترها برای‌مان تعریف می‌کنند، ناخودآگاه لبخندی به لب می‌آوریم و با خودمان می‌گوییم یادش بخیر… .

بدون شک رادیو در این امر پرتأثیر بوده، زیرا از بدو تاسیس رادیو در سال ۱۳۱۹، قصه‌گویی هم رنگ و لعاب رسانه‌ای به خودش گرفت و از همان سال برنامه‌ای به نام «قصه ظهر جمعه» شروع به پخش شد، قصه‌ای که ۸۲سال است در رادیو ایران ادامه دارد و هنوز هم این برنامه خاطره‌انگیز برای مخاطبان حس‌و‌حال خاصی دارد و بی‌نظیر است.

در طول این سالها گویندگان بسیاری گوینده این برنامه بودند و چند سالی است که سکانداری این برنامه به‌عهده رضا خضرایی گوینده قدیمی رادیو است که با این گوینده درباره ورودش به رادیو، علاقمندی هایش و … گفت‌و‌گو کردیم.

رضا خضرایی، گوینده در پاسخ به این سؤال که شما سال‌هاست در رادیو به عنوان گوینده فعالیت دارید. اگر قرار باشد خودتان را ارزیابی کنید، فکر می‌کنید در کجای مسیر قرار دارید؟توضیح می دهد: این را باید شنونده‌ها و مخاطبان پاسخ بدهند که چطور من را ارزیابی می‌کنند. البته من در همه برنامه‌ها سعی می کنم بهترین اجرا را داشته باشم و از تمام تجربیات و توانایم استفاده کنم.

وی درباره اینکه چطور رادیو را برای اجرا انتخاب کرد؟ و اینکه آیا همیشه علاقمند به این رسانه بوده؟ می‌گوید: من کرمانی هستم. زمانی که دبیرستان می‌رفتم به اتفاق بچه‌های هم دوره‌ای تئاتر کار می‌کردیم و در مسابقات فن و بیان و دکلمه هم حضور داشتم. تقریباً هر سال هم جزو نفرات برتر می‌شدم و به اردوی رامسر اعزام می‌شدم. به یاد دارم در دوره‌های کارشناسان که از تهران می‌آمدند، شرکت ‌می‌کردم. اما داستان ورود من به رادیو جالب است. نمایشنامه‌ای با دوستان کار می کردیم، نمایشنامه‌ای سیاه نوشته استاد علی نصیریان اواخر سال ۵۱ بود. گزارشگر رادیو آمد پشت صحنه تا گزارشی از برنامه اجرا شده تهیه کند.

او خطاب  به من گفت: «آقا صدای شما به درد رادیو می‌خورد و برای گویندگی خوب  است. دوست دارید در این زمینه هم فعالیت داشته باشید؟» من هم به او گفتم بدم نمی یاد و همین شد که راهی رادیو کرمان شدم. بعد از پذیرفته شدن در آزمون اواخر سال ۵۱ عملاً از فروردین سال ۵۲ فعالیتم را به عنوان گوینده در رادیو کرمان شروع کردم، یعنی تا به امروز نزدیک به ۵۲ سال.

این گوینده در پاسخ به این سؤال که هنوز هم با همان شور و علاقه ای که روز اول پشت میکروفن رادیو نشسته بود، با همین علاقه کار فعالیت می‌کند؟بیان می کند: بله. از همان زمان روز به روز علاقمندی من به اجرای رادیویی بیشتر شد و هنوز هم پشت میکروفون رادیو قرار می‌گیرم، همان حس و حال را دارم. حس می‌کنم شنوندگانی که صدای من را می‌شنوند به خوبی با من ارتباط برقرار می‌کنند.

وی در ادامه با اشاره به اینکه ما در رادیو باید برنامه‌هایی را تهیه کنیم که اطلاعات کاربردی و مفید در اختیار شنوندگان قرار بدهیم، می‌افزاید: با توجه به گسترش وسایل ارتباط جمعی و فضای مجازی کار برنامه سازان دشوار است و باید تلاش بیشتری در برنامه‌سازی داشته باشند تا برنامه‌هایشان پرشونده شود.

خضرایی درباره اینکه آیا شنونده برنامه‌های خودش است، عنوان می‌کند: من تقریباً برنامه‌های خودم را می‌شنوم. چون معتقدم شاید در نوع خوانش و ارتباطی که با شنوندگان برقرار می‌کنم لازم باشد بخش‌هایی را اصلاح کنم. بنابراین منتقد خودم هستم.

این گوینده درباره اینکه به عنوان پیشکسوت رادیو تا چه میزان تجربه‌تان را در اختیار جوانان قرار می دهید؟ می‌افزاید: عنوان پیشکسوت را برای خودم استفاده نمی‌کنم، چون بزرگانی هستند که از من پیشکسوت‌‌ترند و جای استادان من هستند اما اگر از من سؤال بپرسند، حتماً تجربیاتم را در اختیار می‌گذارم و اگر بنا به راهنمایی باشد با کمال میل انجام می‌دهم.

وی درباره اینکه بعد از این همه سال رادیو را چطور توصیف می‌کنید؟ بیان می کند: این جمله معروف را شنیدید که رادیو رسانه‌ای گرم است. رادیو رسانه‌ای است که مردم بدون هیچ واسطه در هر جایی می‌توانند ارتباط برقرار کنند. تلویزیون اینطوری نیست. حتماً باید دستگاه را داشته با‌شید اما شما با یک رادیو‌ی تو جیبی می‌توانید با گوینده، تهیه‌کننده و با هرکسی که در حال برنامه‌سازی است، ارتباط برقرار کنید. در خودرو به طور معمول شنوندگان، شبکه‌های مختلف رادیو را گوش می‌کنند. رادیو می‌تواند به مخاطبانش مشاوره بدهد و در زمینه‌های ادبیات به مخاطبان کمک کند. از جمله در مورد درست صحبت کردن، درست سخن گفتن، فارسی را پاس داشتن و … امیدوارم بعد از این همه سال رضایت مخاطبان را جلب کرده باشم. وقتی شنونده از نحوه‌ اجرای من راضی باشد، همین موضوع به من قوت قلب می‌دهد. در پایان از مسئولان می خواهم کمی بیشتر به وضعییت معیشتی همکاران به خصوص آنها‌یی که برنامه‌ای یا قراردادی هستند، توجه کنند. دریافتی بچه‌های رادیو قابل قیاس با  دریافت‌هایی که همکاران در تلویزیون دارند، نیست. انشاالله که ریاست و معاون محترم سازمان در این زمینه هوای همکاران بیشتر داشته باشند.

انتهای پیام/