جشنواره‌ای کاربردی و راهبردی برای مردم و میراث

سومین جشنواره چندرسانه‌ای میراث فرهنگی در شیراز با همگرایی و پیوستگی فرهنگی برگزیدگان خود را شناخت، این جشنواره کاربردی سعی می‌کند به بازشناسی میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی برای دستیابی به توسعه ملی بپردازد.

ماهیت این رویداد کاربردی تجلی یکی از راهبردهای کلان کشور است که اگر فهم شود میراث فرهنگی تبدیل به مساله اول کشور می‌شود و مردم از برکات آن می‌توانند در آرامش، آسایش و رفاه زندگی کنند و کشور هم از انسدادهای متعددی مانند: مشکلات معیشتی و بیکار عبور کند.

این راهبرد «بهره‌گیری از توانمندی‌های آشکار و نهان کشور برای ‌پیشرفت ملی و بین المللی» است. از گنجینه‌های انسانی تا ذخایر و داشته های بی‌مانند معرفتی، اندیشگی، فرهنگی و هنری…؛ کشور ما از نظر داشته‌های انسانی مانند: «میراث ناملموس، ملموس و طبیعی» در جهان جایگاهی بی‌بدیل دارد که تقریبا از این جایگاه بهره جدی برده نمی‌شود.

یکی از کارکردهای جشنواره میراث فرهنگی نمایاندن و معرفی این توانمندی‌ها برای رسیدن به پیشاهنگی فرهنگی و رشد اقتصاد خلاق است.

کشور ما بیش از یک میلیون بنای باارزش تاریخی دارد، بیش از دویست و نود و نه رشته هنر دستی در این مرز و بودم توسط هنرمندان صنایع دستی کار می شود، طبیعت چهارفصل ایران بزرگ برای گردشگری مناسب‌ترین مقصد می‌تواند باشد و البته گردشگری تاریخی، دینی، هنری، هیجانی، طبیعت، سلامت و… صدها زمینه‌ای هستند که اگر میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری پیشران اقتصاد کشور شود روزی به جایی خواهیم رسید که در چاه‌های نفت را باید بست و مردم در رفاه زندگی کنند.

اگر مالزی در چشم انداز بیست بیست (۲۰۲۰) خود میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری را یکی از پیشران‌های اقتصادی قرار داد و امروزه در سال ۲۷ میلیون گردشگر را پذیراست یعنی بیش از جمعیت خود، یا ترکیه میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری را به عنوان یکی از شاخه های ارتباطات راهبردی خود در راس حرکت توسعه ای قرار داده و امروزه تبدیل به یکی از کشورهای مقاصد گردشگری شده است و مردم آن از مواهب این برنامه ریزی بهره لازم را می برند، پس مسئولین بلند پایه کشورما هم باید بدانند که این روزها برای رفع انسدادهای متفاوت اعم از اقتصادی، فرهنگی، دیپلماتیک و…باید به اقتصاد خلاق به عنوان یک اکسیر توجه کنند و بدون شک راس این اقتصاد میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری است.

جشنواره چند رسانه‌ای میراث فرهنگی از دو جهت برای کشور با اهمیت است؛ ابتدا کارکردی بودن آن که باید به شناساندن، معرفی و آموزش مردم برای رسیدن به فرهنگ و اقتصاد مردم محور دست یابند؛ دوم راهبردی، و مسئولین کشور باید به این قدرت مفاهمه دست یابند که میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی بع عنوان پیشران‌های قدرتمند می‌تواند همه انسدادهای کشور را با کمترین هزینه رفع کند.

این جشنواره جشنواره ای بی بدیل است که سرآهنگ مردم‌گرایی شبکه‌ای برای یاریگری فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی کشور است.

بدون شک با این استدلال برگزارکنندگان جشنواره که چنین تفکر کارکردی و پویا را خلق، طراحی و به اجرا در آوردند باید محترم شمرد و از آنها به شایستگی تجلیل کرد؛ به عنوان یک معلم دانشگاه، پژوهشگر و کسی که در دنیای هنر قدم برمی‌دارد بر خود لازم می دانم از همه کنشگران این جشنواره خصوصا هنرمندان شرکت‌کننده که در این کار راهبردی به کشور یاری می رسانند، تشکر و قدردانی کنم.

از علی دارابی قائم مقام وزیر میراث فرهنگی که برای توسعه فرهنگ این مرز و بوم مغتنم هستند و همواره با نگاهی اخلاق باور و اندیشه‌ورز آینده‌ای انسانی و الهی را در امور محوله ترسیم کرده اند صمیمانه تقدیر و تشکر کنم، از علیرضا تابش دبیر این جشنواره، دوست و دوستدار همه اهالی فرهنگ و هنر، هم باید به شایستگی قدردانی کرد.

بی‌شک جریان فرهنگی این جشنواره تمام رویدادهای فرهنگی و هنری را تحت تاثیر قرار خواهد داد. یقین دارم وقت، انرژی و وجدان کاری گروه برپایی جشنواره به مردم ایران ارمغان آینده‌ای باشکوه را اهدا خواهد کرد. از همه اعضای شورای سیاستگذاری و داوران و همین طور مسئولین استان فارس خصوصا استاندار سابق و کنونی آن هم تشکر می کنم.

می خواهم از صمیم قلب از سیدعزت الله ضرغامی (وزیر سابق) و سیدرضا صالحی امیری (وزیر کنونی) میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی هم برای حمایت‌هایشان باید ویژه تشکر کنم. شک ندارم این رویداد سریع جای خود را در میان رویدادهای بزرگ فرهنگی و هنری معتبر کشور باز خواهد کرد.

حتی تیم های هنری و داوری این جشنواره در جهاتی از رویدادهای درجه یک کشور هم برتر بودند.امید دارم روزی این جشنواره تبدیل به نیاز مردم شود و خود مردم بدون اتکا به دولت آن را برگزار کنند و تصویر تالار اختتامیه آن به گونه‌ای باشد که تمام فهول و بزرگان شهر برگزارکننده، ردیف‌های اصلی سالن را پرکنند و مسئولان دولتی به احترام در صندلی‌های آخر جا داده شوند.