علیرضا طبایی جانش را فدای شکوفایی شعر فارسی می‌کرد/ ترانه‌های او بخشی از خاطرات مردم است

به گزارش خبرنگار کتاب آباجان به نقل از ایرنا، پوران کاوه شامگاه یکشنبه -۲۹ مهر- در آیین بزرگداشت علیرضا طبایی که همزمان با چهلمین روز درگذشت او در سالن جلیل شهناز خانه هنرمندان در تهران برگزار شد، گفت: طبایی مانند شعرهایش منحصر به فرد بود، اما آن‌گونه که شایسته‌اش بود، شناخته نشد.

وی گفت: او عمری را با کلمه زیست و بیشترین ساعات زندگی را برای کلمه هزینه کرد. او نمادی شد تا ما به این مهم برسیم که باید قدردان افرادی باشیم که با جان و دل برای شکوفایی شعر فدا می‌کنند و تنها چیزی که از آنها باقی می‌ماند، چند کتاب و ترانه است.

این شاعر ادامه داد: طبایی ترانه‌هایی را ثبت کرد که با صدای بهترین خوانندگان در زندگی کردم جای گرفت. کتاب “از نهایت شب”، در مسیر پر پیچ و خم فرهنگ نشان دهنده تلاش خستگی ناپذیر طبایی بود.

او در ادامه شعری را که برای علیرضا طبایی سروده بود، خواند.

ترانه‌های «طبایی» بخشی از خاطرات مردم است

سهیل محمودی با اشاره به اینکه دوستی با علیرضا طبای سه وجهه دارد، بیان کرد: یکی دوستی‌ها و روزهای خوش و دقایق سرشاری است که در حضور علیرضا طبایی داشتیم. دومین این بود که طبایی چگونه در پرورش شاعران یک نسل تلاش کرد. او دست خیلی‌ها را گرفته و به دنیای شعر آورده بود. همچنین وجهه دیگر او شاعری علیرضا طبایی است، باید توجه شود در کنار دیگر ویژگی‌های این شاعر، این وجه او کم‌رنگ نشود.

این شاعر و مجری درباره افرادی که در محضر طبایی پرورش پیدا کردند، گفت: طبایی شخصیت خاصی در شعر نیمایی دارد. شعر نیمایی در این سال‌ها مظلوم واقع شده است. در حالی که شعر ما در قالب نیمایی شکل ارزشمندی پیدا کرده است.

به گفته او ترانه‌هایی که از طبایی باقی‌مانده است، بخشی از خاطرات مردم است؛ در حالی که ترانه‌سرایی کاری در مرحله دوم یا سوم بسیاری از شاعران است.

طبایی غزل را وارد شعر نیمایی کرد

فرهاد عابدینی با اشاره به فعالیت‌هایی که طبایی در صفحات شعر جوانان داشتند، گفت: علیرضا طبایی جلسات متعددی را برگزار کردند و شعرها و ترانه‌های ارزشمندی از او به جا مانده است.

به گفته این شاعر، طبایی یکی از پیشگامان بود که شعر غزل کلاسیک را وارد شعر نیمایی کرد، در شعر نیمایی بر محور وطن‌پرستی و دوستی ایران دور می‌زد.