زندگی همسر یک جانباز را در کتاب «وقتی فرشته‌ها لبخند می‌زنند» بخوانید

به گزارش خبرنگار فرهنگی آباجان به نقل از ایرنا کتاب «وقتی فرشته ها لبخند می زنند» به قلم فاطمه بگزاده، زندگی بتول فتحی همسر جانباز دفاع مقدس را در ۴۲۰ صفحه روایت می کند؛ زنی که به عشق امام خمینی(ره) دوست داشت فرزندانش لباس روحانیت به تن کرده و درس حوزوی بخوانند و زنی که هنوز هم پای این انقلاب ایستاده و یکی از پسرانش در دوره سربازی در حین حمل اسلحه به شهادت رسید ولی شهید حساب نشد.

نویسنده در مقدمه کتاب با نگاهی گذرا به زندگی بتول فتحی نوشت: سال ۱۳۳۴ در نیشابور دیده به جهان گشود و در سن هفت سالگی به جای مدرسه، راه مکتب خانه قرآنی را انتخاب کرد؛ چرا که باب میل پدر نبود دخترش در جایی خواندن و نوشتن بیاموزد که دختران و پسران، مختلط بوده و حجابی در آن رعایت نمی شود. زمستان ها برای این که بیکار نماند، قبل از طلوع آفتاب به همراه پدر از خانه بیرون می زد. پدرش محمدقاسم به دنبال برف روبی پشت بام خانه ها می رفت و او به تنهایی هفت کیلومتر راه را می پیمود تا به کارگاه قالی بافی برسد و هنری بیاموزد. (صفحه۱۳)

همسر، دایی، برادر شوهر و پدر، همگی در جبهه بودند و دامادشان علی محمد احمدیزدی نیز در منطقه حاج عمران شهید شده بود. حال نوبت رسیده بود به پسران نوجوانش رضا و علیرضا که در جبهه باشند. بتول هرگز نه نگفت و با مهربانی هر دو را به جبهه فرستاد. شهادت دایی صفر و دیرآمدن های علی اکبر و بدتر از همه، شهادت پدر و برادر شوهرش روحیه اش را به هم ریخت ولی اعتقادش را از بین نبرد. در غیاب همسرش از وجود منافقین نیز در امان نبودند؛ می آمدند و شیشه پنجره ها را شکسته و در می رفتند. شب و نیمه شب مزاحمت ایجاد می کردند ولی این بانوی صبور هرگز شکوه ای نکرد تا مبادا مرد زندگی اش به جبهه پشت کند و سنگری را خالی. (صفحه ۱۵)

رضا از رفتن به حوزه علمیه راضی و خوشحال بود. از خوبی های حوزه می گفت و از مطالبی که یاد گرفته بود. علی اکبر که علاقه و پشتکار پسرش را دید، اجازه داد به حوزه علمیه مشهد برود و بعد از این که کلاس آیت الله موسوی نژاد را به پایان رساند، به نیشابور برگردد. ابوطالب به مشهد رفته بود تا با گروه اعزامی های مشهد به جبهه برود. قطار در ایستگاه نیشابور توقف کرد تا مردم، رزمنده ها را بدرقه کنند. عده زیادی برای دیدن آن ها به راه آهن رفته بودند. چون علی اکبر در مرخصی بود، دست زن و بچه ها را گرفت و برای خداحافظی با برادرش به راه آهن رفتند. قطار با سوت بلندی توقف کرد. داخش مملو از جمعیت رزمندگانی بود که لبخند به لب داشتند. انگار نه انگار که اسماعیل گونه به قربانگاه می روند. بتول دوست داشت برای یک بار هم که شده جای آن ها باشد تا بداند توی دلشان چه می گذرد که با لبخند راهی می شوند. (صفحه ۱۸۱)

فاطمه صحبت می کرد و بتول به یاد روزی افتاد که انگشت قطع شده علی اکبر او را اذیت می کرد. کمیسیون، جانبازی را ۲۰درصد تعیین کرده بود ولی دکتری که پایش را معاینه کرد، گفت «شما بیشتر از ۱۰درصد جانبازی نداری. این کارت که روش زده ۲۰درصد به درد نمی خوره.» و برای ایشان ۱۰درصد ثبت شد. حتی کفش طبی هم به او نداد. بتول بعد از بیرون آمدن از مطلب دکتر به همسرش نگاه کرد. گفت «آقای رستمی! پس چرا از حقت دفاع نکردی؟» علی اکبر با لبخند جواب داد «کدوم حق خانم؟ حق رو خدا مشخص می کنه. مگه من به جبهه رفتم برای درصد جانبازی. اصلا اسم درصد رو نیار که خدا قهرش می گیره. من با خدا معامله کردم و البته به اندازه خاک کفش سربازان امام زمان(عج) هم نمی شم، چه برسه به که از حق صحبت کنم». (صفحه ۴۰۲)

کتاب وقتی فرشته ها لبخند می زنند به همت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تهران و سپاه حضرت سیدالشهدا(ع) از سوی انتشارات دهم در هزار نسخه منتشر شده است.