استفاده ابزاری آمریکا از حقوق بشر؛ زنان «سین کیانگ» هم از تحریم ها در امان نیستند

به گزارش آباجان به نقل از ایرنا، اگرچه ایران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی همواره یکی از اصلی ترین قربانیان تحریم های ظالمانه آمریکا بود، اما واشنگتن عادت کرده که از این ابزار به عنوان یک سلاح سیاسی برای مهار همه کشورهایی که درخلاف جهت خواسته ها و یکجانبه گری های آمریکا گام برمی دارند، بهره برداری کند.

خبرگزاری «شینهوا» در گزارشی نوشت که حقوق اویغورها به ویژه زنان جوان اویغور به دلیل تحریم‌های یکجانبه آمریکا علیه سین‌کیانگ به شدت تضعیف شده است.

به گزارش روز چهارشنبه آباجان به نقل از ایرنا از خبرگزاری شینهوا، یک کارشناس مستقل سازمان ملل متحد در این باره با اشاره به تحریم‌های آمریکا گفت: تحریم‌های یکجانبه نباید به عنوان ابزار سیاست خارجی و ابرازی برای فشار اقتصادی مورد استفاده قرار گیرد.

وی با بیان اینکه تحریم‌های ایالات متحده علیه سین‌کیانگ چین هیچ ارتباطی با نگرانی‌های ادعایی حقوق بشری نداشت، افزود که هدف آنها، نابودی اقتصاد سین‌کیانگ، ایجاد بیکاری گسترده و تضعیف ثبات اجتماعی است.

بر اساس این گزارش، مقامات محلی سین‌کیانگ در راستای تشویق جوانان اویغور برای یافتن شغل و ایجاد فرصت‌هایی برای جستجوی زندگی بهتر، به آنها کمک کرده‌اند تا در شرکت‌هایی در شهر زادگاه خود یا شهرهای داخل و خارج از سین‌کیانگ استخدام شوند.

اما ایالات متحده این برنامه را به عنوان «کار اجباری» قلمداد کرد و در ۲ سال گذشته ده‌ها شرکت چینی را به دلیل این اتهامات تحریم کرده است. در همین حال، این تحریم‌های یکجانبه به جای «حفاظت از حقوق بشر»، حقوق اویغورها به ویژه زنان جوان را به شدت تضعیف کرده است.

امینم تولادین، دختری ۲۶ ساله در «شاچه»، پرجمعیت ترین شهرستان سین‌کیانگ، از جمله افرادی است که به دلیل تحریم‌های آمریکا درآمد خود را از دست داده است.

وی در کارخانه‌ای که وابسته به یک شرکت چینی بود کار می‌کرد اما این شرکت به دلیل استخدام زنان اویغور توسط دولت ایالات متحده تحریم شد. این در حالی است که این کارخانه نزدیک به یک‌هزار شغل برای مردم محلی در شاچه ایجاد کرده بود.

به گزارش آباجان به نقل از ایرنا، وانگ یی وزیر خارجه چین پیشتر در مورد شبهات ایجاد شده در مورد منطقه سین‌کیانگ که کشورهای غربی بر روی آن تمرکز کردند، اعلام کرده بود که هدف از این ادعاها جلوگیری از توسعه چین است.

وانگ یی در مورد اتهامات موسوم به «کار اجباری» در سین کیانگ گفته بود که چنین اتهاماتی می‌تواند به راحتی توسط هر ذهنی ساخته شود تا دیگران را متهم کند.

این دیپلمات ارشد چین و عضو دفتر سیاسی کمیته مرکزی حزب کمونیست چین اینطور مطرح کرده بود: آیا مردم اویغور حق کار و آزادی اشتغال ندارند؟ استفاده از عبارت «کار اجباری» به عنوان بهانه‌ای برای سرزنش چین، اساساً با هدف از بین بردن مشاغل مردم اویغور و غیرقابل فروش کردن محصولات آنها است. این چه نوع بشردوستی است؟ این چه نوع حمایت از حقوق بشر است؟