ریزپلاستیک‌ها اندازه و عملکرد قلب مگس میوه را تغییر می‌دهند

به گزارش علم و آموزش آباجان به نقل از ایرنا از «فیز»، پلاستیک‌ها همه جا در محصولاتی که هر روز استفاده می‌کنیم وجود دارند و مطالعات اخیر شروع به افشای تاثیرات ریزپلاستیک‌های میکرو و نانو (MPs و NPs) بر سلامتی انسانها و حیوانات کرده‌اند.

تحقیقات زیادی بر روی تاثیرات سلامتی ریزپلاستیک‌ها تا به امروز بر روی حیات دریایی به‌خصوص ماهی‌ها تمرکز داشته‌اند. مطالعات اولیه اندکی بر روی تاثیرات سمی احتمالی پلاستیک‌ها بر گونه‌های خشکی مانند پرندگان، کرم‌های خاکی، حشرات، انسان‌ها و سایر پستانداران تحقیق کرده‌اند اما بسیاری از جوانب، قضیه هنوز ناشناخته مانده است.

در این حال یک گروه از محققان از دانشگاه ایالتی «آیووا» اکنون با استفاده از مگس میوه یا دروزوفیلا (Drosophila ) برای اولین بار اقدام به بررسی تاثیرات سمی ریزپلاستیک‌ها بر روی قلب کرده‌اند. در سال ۲۰۱۷ یک مطالعه برآورد کرد که در حدود ۸ هزار و ۳۰۰ میلیون تُن پلاستیک از سال ۱۹۵۰ تولید شده است که بیش از ۴ هزار و ۹۰۰ میلیون تُن از آن وارد محیط زیست شده و در صورت تداوم سیاست‌های موجود، این میزان می‌تواند تا سال ۲۰۵۰ به ۱۲ هزار تُن برسد.

با این سابقه و در حالی که بیماری‌های قلبی، علت اصلی مرگ و میر در جهان است، شناخت تاثیرات ریزپلاستیک‌ها بر قلب اهمیت یافته است. قلب مگس میوه و قلب مهره‌داران از حیث عملکرد و تغییرات ژنتیک مشابهت دارند و محققان در این مطالعه، قلب مگس‌های میوه را بررسی کردند. این محققان پس از تغذیه لارو (تخم) مگس‌ها با مواد غذایی حاوی ریزپلاستیک‌ها، اقدام به کالبد شکافی و بررسی قلب آنها کردند و ویدئوهای سرعت بالا ۲۰۰ فریم در ثانیه از قلب در حال طپش برای تحلیل تهیه کردند.

نتایج مهم این تحلیل نشان داد که آلودگی با ریزپلاستیک‌ها پیامدهای متفاوتی در نرها و ماده‌ها ایجاد می‌کند. ضربان قلب در مگس‌های ماده ۱۳ درصد کاهش یافت اما مگس‌های نر، این تغییر را نشان ندادند. در مگس‌های ماده مصرف‌کننده یک نوع ریز پلاستیک، اندازه قلب افزایش یافت اما در مگس‌های نر مصرف‌کننده هر دو نوع ریز پلاستیک، اندازه قلب تغییر کرد.

این محققان خاطرنشان کردند که مکانیسم واقعی دخیل در این تغییرات معلوم نیست و تحقیقات بیشتری در این زمینه لازم است تا مشخص شود که آیا تماس با ریزپلاستیک‌های نانو و میکرو، تراکنشی با ژن‌های پستانداران دارد که منجر به نقص عملکردی قلب می‌شود. تحقیقات آینده باید بر مشخص کردن تغییرات مولکولی خاص منجر به اختلالات عملکردی، متمرکز باشد.