از نجف تا کربلا؛ پیاده تا عرش خدا

به گزارش خبرنگار آباجان به نقل از ایرنا– هر گاه سودای سفر، وصال یار و عروج اخیار را روزی تو قرار می‌دهد و چشم جان به جمالِ دلرُبای مولای متقیان علی(ع) باز می‌شود ، اولین عمود عشق و راهنمای روح در ابتدای بزرگراه نجف اشرف، امید و ارادت به‌ جان و روان مسافران معبر منور حرمین شریف تزریق می شود و یکهزار و چهارصد و پنجاه و دومین عمودِ انتظار در مقابل حرم زیبای قمر بنی هاشم(ع) توان و تولای اربعینیان را صدچندان کرده و نجواکنان؛ فطرتی فاطر، ایمانی فاخر و روحی طاهر به راهیان نور از از خدا طلب می‌کنند.

با حرکت قافله راهپیمایان روشنایی، پای دل در دنیای هزار رنگ امام عصر آرام می‌گیرد و زبانِ نور افشان قصه قافله را آغاز می‌کند: ” کربلا کربلا ما داریم می‌آییم… “

مسیر مهربانیِ حرم تا حرم آغاز می‌شود، چشم، هزار قافله قدسی را به نظاره می‌نشیند، دست، هفت آسمان عرش را به فرش فرا می‌خواند، پای زائر کوه زمزم را متحمل شده و صدسال نوری را می‌نوردد و گوش سر نیز ترجمان سمفونی صحرای محشر می‌شود.

در طریق علی(ع) و طهارت حسین(ع)، کهکشان کلام امام محمدباقر(ع)، افق افکار رهروان کوی دوست را متلون و شمیم شفابخش هزار حج مقبول، هزار شهید راه خدا، هزار روزه کامل و آزادی هزار بنده خدا را به خاطر زیارت قبر حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام با پای پیاده، جان زائران را معطر، روحشان را منور و جسم آنان را نیز در آسمان امید به پرواز در می آورد.

در جاده جُهد و جاذبه جوانمردی نجف اشرف تا کربلای پر بلا، اعجاز اخلاقیت و اوج انسانیت، فرشتگان خدا را به تماشا می‌کشاند و باران برکت و صله سخاوتِ کریم کردگار را نیز بر زمین و زمان جاری می‌سازد.

در این وادی الطاف بی‌نهایت، کرامت خدای حکیم در وجود بندگانش تجلی یافته و به نام علی(ع)رو احترام حسین(ع) همه به همدیگر کمک می‌کنند، از خستگی و خاموشی، نداری و ناتوانی، اضطراب و نا امنی، کسالت، کدورت، درد و دنیا طلبی هیچ خبری نیست و ارادت و اعجاز اهل بیت عصمت و طهارت(ع) همه را به خرسندی و خوشحالی، نکویی و نجابت، آرامش و امنیت و ارادت و اجابت تبدیل کرده است.

طاعت تمدن‌ساز و زیارت زندگی بخش دومین سپهر شیعیان عالم، فاصله ۱۰۰ کیلومتری نجف تا کربلا را به نایره ای نزدیک، جاده ای جذاب و جلوه ای جهان شمول مبدل و یک دنیا دوستی و دادخواهی را در بزرگراه نجف و کربلا ایجاد کرده و داد و دهش و بِرّ و برازندگی را به اوج رسانیده و همه کس از همه جای عالم به دور از رنگ، رخسار، مذهب و ملیت، دار و ندار خود را در طبق اخلاص گذاشته و فروتنانه تقدیم آرزومندان وصال پرخصال فرزند زهرا سلام الله علیها می‌کنند.

در قدمگاه باصفای زائران این خاندان آسمانی هیچ کس از خدمت به تازه واردان وصال(ع) دریغ نمی کند، ولو به یک لیوان آب سرد یا یک لقمه نان داغ، دود کردن اسپند، یا درمان درد خسته دلان و میزبانی کریمانه مسافران، پیر زنان بایک بادبزن، پیرمردان با گلاب افشانی، جوانان با سبدی از پذیرایی بربالای سر، رانندگان با حمل رایگان، مجاوران با مشارکت و مدیران و متولیان ۲ کشور عزیز عراق و ایران هم یک پویش پایدار و جلوه ای جهانی در ورای پر ماجرای نجف تا کربلا برپا کرده اند که نظیر آن در هیچ جای جهان قابل رصد و رویت نیست و شکوه آن قبل از دیدن، شنیدنی است.

معبر مقاومت، آوردگاه مشارکت و اقلیم عمودهای ایثار و آزادگی نجف تا کربلا نمایشگاهی از داشته ها و دلدادگی های نامداران گمنامی است که در آن غربت و عسرت، غبارذو غفلت و سودای ثروت معنا ندارد و جلوه ای ازرمدینه فاضله و سیره و سنت چهارده معصوم(ع) در آن موج می زند و همچون دُرّی درخشان، آینده ای توام با توفیق و تکامل و حاکمیت خدا را نوید می‌دهد.

آری ؛ در راهی که پایانش حسین(ع) است جز خوبی هیچ چیز دیگری وجود ندارد و در واقع جذبه جمال سرور نیکوکاران جهان، جمله جمیل و نطق شکیل حضرت زینب کبری سلام الله علیها که در مجلس بزم بد مستانه و نشخوار نانجیباته یزید لعنتی فرمود ” ما رَاَیتُ الِاّجمیلا ” ترجمه کرد( ما به جز زیبایی چیزی دیگری را مشاهده‌ نمی‌کنیم ) فاصله بین حرمین شریفین نجف اشرف تا کربلای معلی معبر مودّت و مسیر محبت به خدا است و راه رأفت و رفاقت باحسین فاطمه الزهرا(س) خستگی ندارد.

دمی با دوست به سر بردن به صد دنیا بها دارد

خوشا آن کس که در دنیا رفیق با وفا دارد

وقتی که چایِ روضه ات مرا مست می کند

کفر نعمت است که به پیمانه لب بزنم

” یاحسین”